ζ. ΤΑ ΕΠΙΣΤΡΟΦΙΑ

            Παλιά τα νυφικά ταξίδια ήταν όχι μόνο άγνωστα αλλά και αδύνατα να γίνουν. Αδύνατα για δύο λόγους. Πρώτον γιατί έπρεπε να δουν τα πεθερικά το σεντόνι της ¨θυσίας¨ της παρθενιάς και δεύτερον, γιατί, τα μεταφορικά μέσα ήταν ανύπαρκτα αλλά και γιατί ένα τέτοιο ταξίδι δεν θεωρείτο απαραίτητο…(Μέχρι τα μέσα περίπου του αιώνα).

            Αργότερα καθιερώθηκε ένα ολιγοήμερο ταξίδι μόνο και μόνο για να ¨καλυφθεί¨ το θέμα ¨σεντόνι¨ αν η ¨θυσία είχε γίνει προ του γάμου. Στη δεκαετία του ’60 καθιερώθηκε για καθαρά ψυχαγωγικούς λόγους και τίποτα άλλο.

Πάντως, όπως και να είχε το πράγμα η πρώτη Κυριακή μετά τον γάμο, έβρισκε τους νεόνυμφους στο νέο τους σπίτι.

            Σ’αυτό το χρονικό διάστημα που μεσολαβούσε κανένας σχεδόν συγγενής από τη μεριά της νύφης δεν την είχε επισκεφθεί. Η πεθύμια και η αγωνία της μάνας, για το πώς περνά η κόρη της κλπ, έφερνε όλο το σόι, εκείνη την Κυριακή κοντά στους νεόνυμφους. Ήταν τα ¨επιστρόφια¨!. Σε μια παρέα οι συγγενείς ξεκινούσαν από το πατρικό της νεόνυμφης και με τραγούδια κατευθύνοντο προς απάντησή της. Το αντιπροσωπευτικό τραγούδι των ¨Επιστροφίων¨ ήταν το : ¨Ας πάν’να δουν τα μάτια μου πως τα περνά η αγάπη μου…¨.

            Ο γαμπρός και οι συγγενείς του και προπαντός η νύφη το γνώριζαν και τους περίμεναν με αγωνία αλλά και με μεζέ και κρασί. Η συνάντηση ήταν συγκινητική. Αγκαλιές, φιλιά, δάκρυα χαράς. Η μάνα έβρισκε ευκαιρία να ρωτήσει την κόρη πως περνάει. Για όλα!. Συμβολικό χαρακτήρα στην επίσκεψη αυτή είχε το ¨άρπαγμα¨ έστω κάποιου μικρού αντικειμένου από τους επισκέπτες συγγενείς και που σήμαινε: ¨Σας πήραμε πίσω κάτι. Δεν μας πήρατε ¨ολόκληρη¨ την κόρη μας¨. Όμως οι συγγενείς του γαμπρού ήταν σε συνεχή επιφυλακή και είχαν κρύψει ότι μικρό και ελαφρύ!. Αν δε τύχαινε να δουν το ¨αρπαγμένο¨ αντικείμενο, αυτός που το είχε πάρει, έπρεπε ασυζητητί να το επιστρέψει!.

Τα ¨επιστρόφια¨, η πρώτη μετά τον γάμο επίσκεψη στους νιόπαντρους, δεν είχε διάρκεια μεγαλύτερη της μιας ή των δύο ωρών.