Νεκρολούλουδο σε έναν σεμνό λευίτη
Διανύοντας την περίοδο αυτή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής που λειτουργεί ως περίοδος προπαρασκευαστική που οδηγεί στην Μεγάλη Εβδομάδα και φυσικά στην Ανάσταση, μέσα από τις Ακολουθίες της Εκκλησίας μας όπως το Μεγάλο Απόδειπνο, την Προηγιασμένη Λειτουργία, τους Χαιρετισμούς της Παναγίας μας κάθε Παρασκευή βράδυ, την μεγαλοπρεπή Λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου κάθε Κυριακή και τις θαυμάσιες εκείνες ευχές, το όλο εκκλησιαστικό κλίμα της περιόδου αυτής, ο νους σου σε οδηγεί ακούσια στις Άγιες ημέρες του Πάσχα, σε κάνει να αδημονείς να συσταυρωθείς και συναναστηθείς με τον Σωτήρα Χριστό.
Αδημονώντας λοιπόν και ταξιδεύοντας νοερά στις ημέρες που έρχονται, σκεπτόμενος αυτά που θα ψάλω, φέρνοντας κατά νου τις εράσμιες εκείνες ώρες στο ναό, την κατανυκτική ατμόσφαιρα, την συγκίνηση του πιστού λαού, τις ευωδιές των λουλουδιών, του λιβανιού, της Άνοιξης, άκουσα μια φωνή να έρχεται από τα βάθη του Επέκεινα ψάλλοντας ιεροπρεπώς, με αυστηρό ύφος: "Ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός...", " Ότε οι ένδοξοι μαθηταί..." και ύστερα:
-τι δέος!
-άκουσα να ψάλλει με βροντερή φωνή που δονεί την ύπαρξη σου,
το "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..." και αφού ο Κύριος ξεψύχησε επί του Σταυρού, ήρθε η ώρα της ταφής του, έτσι κατά την Αποκαθήλωσή του από του Σταυρού, η ίδια γνώριμη φωνή έλεγε εμμελώς την ανάλογη ευαγγελική περικοπή:
"Και λαβών το σώμα ο Ιωσήφ, ενετύλιξεν αυτώ σινδόνι καθαρά και έθηκεν αυτώ εν τω καινώ αυτού μνημείο."
και λίγο αργότερα η ίδια εκείνη γεροντική, πλην σφύζουσα νεανικότητος και ζωντάνιας, έψαλλε:
"Η ζωή εν τάφω κατετέθης Χριστέ...",
"Άξιον εστί μεγαλύνειν σε τον ζωοδότην...",
"Αι γενεαί πάσαι...",
"Ω, γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατον μου τέκνον, που έδυ σου το κάλλος;".
Και αφού το μυαλό με περιπλάνησε στην Εβδομάδα των Παθών με συντροφιά αυτήν την γνώριμη φωνή, κατέληξε στην υπέρτατη εκείνη νίκη της Ζωής κατά του Θανάτου, την ελπίδα και βεβαιότητα κάθε χριστιανού, στην Ανάσταση του Χριστού. Και έτσι, πάλι αυτή η γνώριμη ακούστηκε να προσκαλεί:
"Δεύτε λάβετε φως...",
μα για στάσου, σαν να έχω εικόνα τώρα. Ναι, βλέπω καθαρά, η Ωραία Πύλη του Άη Νικόλα της Μυρσίνης άνοιξε και αυτός που ξεπρόβαλλε ολοφώτεινος στα σκοτάδια ψάλλοντας "Δεύτε λάβετε φως..", είναι ο παπά Γιώργης της, ο παπά Γιώργης της Μυρσίνης.
Ναι, αυτή η γνώριμή μου φωνή ήταν, που με συντρόφεψε σε αυτή μου την περιπλάνηση στην Μεγ. Εβδομάδα, στο Πάσχα.
Ύστερα στάθηκε ολόλευκος με τα λευκά του άμφια, τα λευκά του γένια και τα λευκά του μαλλιά ως άγγελος λες από τον ουρανό, στον πρόναο και απευθύνθηκε στους Μυρσινέους του, όπως κάθε χρόνο:
"Σας παρακαλώ, αφήστε να ακουστεί το Ευαγγέλιο και ύστερα χαλάστε τον κόσμο. Ακούστε τον γέρο παπά σας, ίσως είναι η τελευταία μου χρονιά".
Και ήταν!
Δεν πρόλαβα να το σκεφτώ και ακούστηκε η βροντερή του φωνή:
"Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος".
Σίγουρα η λευκασμένη ψυχή του, ψάλλει ακατάπαυστα τώρα, στο Υπερουράνιο θυσιαστήριο, το "Χριστός ανέστη...", γιατί για εμάς τους χριστιανούς, ο θάνατος δεν έχει εξουσία επάνω μας, απλά μας μεταβιβάζει στην ατέλειωτη ζωή.
Είναι η δεύτερη χρονιά που λείπει το στολίδι του ναού μας, το στολίδι του χωριού μας και η τεράστια απουσία του, μας θυμίζει πάντοτε και ιδίως τις ημέρες αυτές την γλυκιά παρουσία του επί 60 και πλέον χρόνια της ιερατικής του αποστολής.
Φυσικά, για όσους δεν κατάλαβαν, ο λόγος για τον π. Γεώργιο Μανιάτη, που δεύτερη χρονιά φέτος θα λείπει η βροντερή του φωνή, η σεβάσμια παρουσία του. Ο π. Γεώργιος Μανιάτης γεννήθηκε στην Μυρσίνη Ηλείας το 1922.Νυμφευμένος με την σεμνή και καλοσυνάτη και ήδη μακαριστή Πρεσβυτέρα Θεώνη το γένος Μπουντανιόζου (+16/9/2012),δημιούργησαν μια υπέροχη οικογένεια και απέκτησαν τέσσερα παιδιά, όπως και αρκετά εγγόνια.
Υπήρξε μια ολόκληρη ζωή για την Μυρσίνη, ο εφημέριος, ο πατέρας, ο πνευματικός στύλος και η φωτεινή πυξίδα που ανάλωσε την ζωή του για την Εκκλησία του Χριστού και τους χριστιανούς του.
Γνωστός στην ευρύτερη περιοχή του Κάμπου της Ηλείας (και όχι μόνο!), ο παπά Γιώργης της Μυρσίνης, χαρακτηριζόταν από τους πάντες, ως "καλός παπάς", "άγιος άνθρωπος", "λεβέντης", "σεβάσμιος κληρικός", φράσεις που του απέδιδε το αλάνθαστο και αγνό λαϊκό αισθητήριο και που όντως έβρισκαν στο προσωπό του, την ουσία της έννοιας τους.
Κληρικός, αλλά και άνθρωπος με χαρίσματα και αφοσίωση στην ιερή του αποστολή. Παπάς παλιάς κοπής -όπως λέμε- εξέπεμπε ιεροπρέπεια, σεβασμό και ευλάβεια προς τον λαό. Άριστος λειτουργός, παραστατικός, ανδροπρεπής, και ιεροπρεπής, εκφραστικός σε όλα του, είτε λειτουργούσε, είτε μιλούσε, είτε κήρυττε, είτε περπατούσε, νόμιζες πως έχεις μπροστά σου έναν προφήτη της Βίβλου, αυτή την αίσθηση προκαλούσε η παρουσία του.
Δεινός ρήτορας, χαρισματικός θεραπευτής του λόγου και απόλυτα γλαφυρός, δίχως επιτηδεύσεις και θεατρινισμούς. Λιτός, ουσιαστικός, με αίσθηση του μέτρου, θεολογούσε με απόλυτη άνεση άνευ θεολογικών σπουδών και πανεπιστημιακών περγαμηνών. Παρακαλούσες να μην τελειώσει ποτέ η ομιλία του, το κηρυγμά του (σπάνιο φαινόμενο!) και αυτό, γιατί συνέβαινε κάτι ανώτερο με τον π. Γιώργη, εβίωνε την Θεολογία, γι' αυτό την μετάγγιζε εμπειρικά, ανόθευτα, στην λαϊκή ψυχή.
Πως μπορεί κανείς να ξεχάσει τις πολύτιμες και μεστές συμβουλές του, το ανυπόκριτο του χαρακτήρα του, την χριστιανική ανδρεία, την λεβεντιά του έλληνα παπά, που τον διέκριναν μέχρι τέλους. Πως να λησμονήσει κανείς το ήθος και την ταπείνωση του, την τόση σοφία και πνευματική ωριμότητα που τον χαρακτήριζαν. Έχοντας τον παπά Γιώργη απέναντι σου, έλεγες πως δεν χάθηκαν όλα, ναι, υπάρχουν ακόμα έντιμοι κληρικοί, απλοί, αυθεντικοί παπάδες του λαού, με πίστη, ζήλο και φόβο Θεού σε αυτό που επιτελούν!
Πως το εκκλησίασμα της Μυρσίνης, που πάνω από μισό αιώνα υπηρέτησε εύορκα και άριστα, να μην αποζητά την στεντόρεια φωνή του κάθε Μεγάλη Πέμπτη βράδυ, να διαλαλεί: "Σήμερον κρεμάται επί ξύλου..." και πως να συμφιλιωθεί -ας πέρασε ήδη ενάμισης χρόνος από την εκδημία του- με την ιδέα πως δεν θα τον δει και δεν θα τον ακούσει, το βράδυ της Ανάστασης να αναγινώσκει με τα λευκά του άμφια, ολόλευκος από τα ενενήντα του χρόνια, το Ευαγγέλιο και να μην ακούγεται ''κιχ'', να ψάλει το
"ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ,ΕΚ ΝΕΚΡΩΝ ΘΑΝΑΤΩ ΘΑΝΑΤΟΝ ΠΑΤΗΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΝ ΤΟΙΣ ΜΝΗΜΑΣΙ ΖΩΗΝ ΧΑΡΙΣΑΜΕΝΟΣ" και να τρίζει ο τόπος.
Ο π. Γ. Μανιάτης, υπήρξε αναμφισβήτητα μια ευλογημένη ιερατική προσωπικότητα που τίμησε το ράσο και που ευάρεστα ολοκλήρωσε την ιερή του αποστολή. Διετέλεσε δε Αρχιερατικός Επίτροπος Λεχαινών (θέση που συνήθως δίδεται σε κληρικούς που κατέχουν πτυχίο, αλλά που κατ εξαίρεση του είχε δοθεί λόγο του κύρους και της καθολικής του αποδοχής και της βαθιάς εκτίμησης της προϊσταμένης του αρχής, του Μητροπολίτη Ηλείας!) και όλοι οι ιερείς έχουν να λένε για το κύρος και την προσωπικότητα του, για την αξιοσύνη που επέδειξε και από την θέση αυτή.
Ο ταπεινός γέροντας λευίτης, μυσταγωγούσε σε όλη του την ζωή και υπήρξε άνθρωπος γνησίου εκκλησιαστικού και ορθοδόξου φρονήματος. Αγωνιστής της ζωής, άξιος οικογενειάρχης. Παρότι είχε συνταξιοδοτηθεί εδώ και περίπου είκοσι χρόνια, δεν έπαψε ποτέ να προσφέρει, κυριολεκτικά μέχρι θανάτου και να θέτει την ψυχή του υπέρ των λογικών προβάτων του.
Έτσι και εκείνον τον Δεκαπενταύγουστο του 2011 συμμετείχε προσευχόμενος από το ιερό βήμα στις Παρακλήσεις της Παναγίας μας, εξομολογούσε, συμβούλευε, λειτούργησε κατά την μεγάλη γιορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος όπου πανηγυρίζει και το ομώνυμο εξωκκλήσι της παραλίας της Μυρσίνης, λειτούργησε της Παναγίας και κήρυξε τελευταία φορά. Της Παναγίας (15 Αυγούστου) ήταν η μέρα που χειροτονήθηκε όπως μας έλεγε, άρα πρωτολειτούργησε ως ιερέας της Παναγίας και τελευταία φορά πάλι της Παναγίας (σύμπτωση; Ποιός ξέρει..!).
Λίγες μέρες μετά, στις 22 Αυγούστου 2011, έφευγε για πάντα, αφήνοντάς μας δυσαναπλήρωτο κενό και μια απίστευτα γλυκιά νοσταλγία στις ψυχές.
Ο π. Γεώργιος δεν πέθανε, διότι: "Ουκ έστι τοις δούλοις του Θεού θάνατος..." αλλά μετέστει: "..από των λυπηροτέρων επί τα χρηστότερα και θυμηδέστερα..."
Μακαριστέ μας Γέροντα, ήδη μας έλλειψε πολύ η γλυκιά παρουσία σου. Προσευχόμαστε πάντοτε, ο Άγιος Θεός που τόσο αγάπησες και πιστά υπηρέτησες, να σε έχει αναπαυμένο αιώνια και να σε καταστήσει λειτουργό του υπερουρανίου Θυσιαστηρίου Του και οι ευχές σου να στηρίζουν τις ζωές μας. Το πολύπαθο σαρκίο σου ήδη ξεκουράζεται από χρόνου και πλέον, όπως και η αθάνατη ψυχή σου.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ παπά Γιώργη μας...
Η mirsini.net ευχαριστεί θερμά τον Γεράσιμο Χονδρογιάννη για το εκπληκτικό του άρθρο όπως επίσης και τον Παναγιώτη Μανιάτη για τη παραχώρηση του φωτογραφικού υλικού!